Phil met Engeland in 1993 (Afbeelding: Getty)
Op een avond op Jersey in 2004 rolde een vleugel in het hotel van Phil Tufnell door een gang en stortte van een trap naar beneden. Het maakte een zo luid geluid dat het mogelijk op de naburige Kanaaleilanden gehoord had kunnen worden.
Phil was bezig met het filmen van de kortstondige ITV-spelshow It’s a Knockout-stijl, Simply the Best. Na elke show was er al veel lol geweest, waarbij mensen uit de productie van de leuning naar beneden gleden en in hun onderbroek door het hotel renden.
En de voormalige Engelse cricketspeler en onlangs gekroonde winnaar van I’m a Celebrity – dat net is teruggekeerd voor zijn 23e serie – had zeker ook genoten van de bonhomie.
Maar het piano-incident was veel ernstiger en Phil bracht de rest van zijn tijd in Jersey door ondergedoken voor de hoteldirectie, die hem om de een of andere reden als hoofdverdachte had geïdentificeerd.
“Ik kan me niet helemaal herinneren wat er met de piano is gebeurd, maar ik denk niet dat het iets met mij te maken had”, beweert hij nu, met zijn gebruikelijke grinnik in zijn stem. “Er is nooit iets bewezen. Ik denk dat de remmen misschien per ongeluk van de piano loskwamen en dat er een lichte scheefstand in de gang zat.”
Dit was niet de eerste keer dat Phil in een vreemde situatie terechtkwam terwijl hij niet thuis was, en het was zeker niet de laatste keer. In zijn nieuwe boek, The Tourist, beschrijft hij een leven van frequente buitenlandse reizen, van elf jaar op weg met Engeland tot de Zuid-Afrikaanse wildernis in I’m a Celebrity. Het wordt gekenmerkt door plezier, af en toe chaos en veelvuldig alcoholgebruik.
Phil, 57, oorspronkelijk uit Noord-Londen, maakte als jonge jongen voor het eerst kennis met overzeese avonturen tijdens gezinsuitstapjes naar Benidorm. Hij hield van de kleur en de warmte, en van het gevoel van vrijheid van hardlopen op zandstranden. “Ik heb nog steeds een foto van mij, met blond haar, een citroengeel overhemd met korte mouwen en lange witte sokken, op de trappen van ons hotel, terwijl ik daar sta met mijn moeder en broer”, zegt hij terwijl hij vanuit zijn kamer tegen mij praat. thuis in Surrey, tussen het kijken naar India versus Pakistan op tv tijdens het WK cricket. “Ik word er behoorlijk emotioneel van.”
LEES MEER: Finale cricket WK onderbroken vanwege veiligheidsachtervolging pro-Palestijnse demonstrant
King of the Jungle: Phil viert de overwinning van I’m a Celebrity in 2003 (Afbeelding: ITV)
Phil voegde een dramatischer randje toe aan zijn Spaanse herinneringen toen hij op 16-jarige leeftijd met een paar vrienden naar Benidorm ging. Ze kregen de eerste nacht ruzie met een paar andere jongens, werden uit hun hotel gegooid en sliepen uiteindelijk op het strand.
Maar de reismicrobe was goed en wel gebeten.
Tegen zijn late tienerjaren was Phil getekend door de Middlesex County Cricket Club en werd hij uitgekozen voor een Engeland U19-reis naar Barbados. Vastbesloten, bijna boven alle cricketambities, om lekker bruin te worden, gingen Phil en een paar van zijn teamgenoten naar het strand, waarbij ze alle instructies over het dragen van hoeden of zonnebrandcrème afwezen. Ze kregen een ernstige zonnesteek en kregen een aantal dagen medische zorg.
“We hebben heel hard geprobeerd om professioneel te zijn en ons tijdens het bezoek op onze cricket te concentreren, maar een paar dingen bleven ons in de weg staan: de zon, de zee en de rum”, herinnert Phil zich. Gelukkig werd zijn liefde voor gezelligheid geëvenaard door zijn spin-bowling-vaardigheid en werd hij opgeroepen voor het volledige Engelse team, waarbij hij in de jaren negentig verschillende tours voltooide.
“India was absoluut adembenemend voor een jonge man”, zegt Phil. “Zodra de hotellift elke ochtend openging, werd je overvallen door een enorm lawaai dat je helemaal tot in het stadion volgde. Van schreeuwende fans tot auto’s, motorfietsen en straatverkopers. Je zou ‘s avonds teruggaan naar het hotel, je slaapkamerdeur sluiten en ‘Jezus!’ roepen.
“Tijdens de Australische Ashes-serie werd er voortdurend mickey-gepakt, sommige zelfs tot op het bot. Toen we voor een rondleiding bij ons hotel aankwamen, zei de portier: ‘Welkom meneer Tufnell.’ Toen ik langsliep, voegde hij eraan toe: ‘Je krijgt een schop onder je kont. [Australian fast bowler] Glenn McGrath gaat je verdomde kop eraf slaan. ”
Phil voor The Jump in 2016 (Afbeelding: Kanaal 4)
Zelfs de coachchauffeur van het team in het Caribisch gebied maakte grapjes. ‘Elke ochtend zei hij: ‘Lara zal je vandaag halen.’ Curtly komt je halen!’” Phil herinnert zich. ‘Dit was in de verdomde Engelse bus op weg naar de grond! Maar het was allemaal leuk, op een grappige manier. Ik heb het een beetje omarmd.”
Phil geeft toe dat hij zich geen enkele avond kan herinneren dat hij tijdens een tournee in zijn hotelkamer heeft doorgebracht. “Je kunt niet zomaar roomservice hebben en
kijk elke avond tot 21.30 uur televisie”, betoogt hij. Hij merkte ooit dat hij dronken ‘(I Can’t Get No) Satisfaction’ van de Rolling Stones uitvoerde terwijl hij danste met een mannequin in een chic restaurant in Melbourne. Het was erg gênant, maar Phil denkt dat het hem misschien geliefd heeft gemaakt bij Engelse spelers als Ian Botham en David Gower, toen ze hem begonnen uit te nodigen voor
de rondleidingen door eersteklas wijngaarden die ze op vrije dagen bezochten.
Gower was een van de vele vermakelijke en soms slecht gedisciplineerde Engelse karakters. “Hij en John Morris gingen er stiekem vandoor tijdens een opwarmwedstrijd en, zoals bekend, bombardeerden ze de grond met twee Tiger Moth-vliegtuigen”, zegt Phil. “Ze hebben een boete gekregen, maar, crikey, kun je Engelse spelers dat nu zien doen?” De huidige nationale ploeg, onder aanvoerder Ben Stokes, viert een overwinning nog steeds “op gepaste wijze”, aldus Phil. Maar hun drukke schema’s, met talloze internationals en T20-wedstrijden over de hele wereld, zorgen ervoor dat de zaken niet zo ontspannen zijn als in de jaren negentig.
Phil geniet nu van buitenlandse reizen met zijn vrouw Dawn (Afbeelding: Getty)
In 2002 stopte Phil met cricket en werd vrijwel onmiddellijk gecast in de serie I’m a Celebrity uit 2003. “Ze zeiden: ‘Heb je zin om terug te gaan naar Australië en deze show te doen? Ik zei: ‘Gaan we eerste klas?’ Ze zeiden: ‘Ja.’ Dus ik zei: ‘Ik doe mee!’ Cricket was verdwenen en ik was op zoek naar iets anders om enthousiast over te worden. Ik had het grote geluk dat ik meteen weer op tournee kon gaan.
“Ik denk niet dat ik ooit een aflevering heb gezien, maar stort je gewoon op deze dingen. Daar gingen we met helikopters de jungle in. Het was verbijsterend.
“Mijn moeder zei altijd: houd een glimlach op je gezicht zo lang als je kunt, want er zullen genoeg momenten zijn waarop deze een beetje wordt weggeveegd.
“Dat heeft ervoor gezorgd dat ik altijd kansen wil omarmen. Ik vond het zelfs heel leuk om alle oogbollen en testikels te proberen. Een van de dieptepunten was echter dat ik in mijn lagere regionen werd gebeten. Het was ondraaglijk. Ik zei tegen dokter Bob: ‘Haal de pijn weg, maar niet de zwelling.’”
Na I’m a Celebrity werd Phil een populaire tv-persoonlijkheid, naast zijn werk als cricketsamenvatting voor onder meer Test Match Special. Maar sommige van zijn buitenlandse televisieavonturen liggen sindsdien ver buiten zijn comfortzone.
Zijn medeberoemdheden liepen verschillende verwondingen op, waaronder een ontwrichte schouder en een gebroken enkel in de Oostenrijkse bergen, tijdens de wintersportrealityshow The Jump in 2016. Voor iemand die nauwelijks had geskied “en volledig de controle over zijn ledematen had”, het was harig. Tegenwoordig kan hij, tot zijn genoegen, behoorlijk goed skiën.
“Het engste wat ik deed was tijdens een Nieuw-Zeelands reisverslag getiteld This Could Go Anywhere, met Brendon McCullum, de voormalige Nieuw-Zeelandse speler en huidige coach van Engeland”, vervolgt hij.
“Ik moest de grootste bungeejump op het zuidelijk halfrond doen of zoiets. Ik was absoluut doodsbang – overgeven en zo. Ik denk dat de kerel me eigenlijk van zich af heeft geduwd, en onderweg naar beneden viel ik flauw. Alles in mijn lichaam schreeuwde: ‘Wat ben je in godsnaam aan het doen?’
Maar Phil heeft tijdens zijn reizen ook geweldige luxe ervaren. “Tijdens een Engelse rondreis door West-Indië werden we uitgenodigd op het jacht van Sir Paul Getty.
Het leek wel iets uit Dood op de Nijl. Al het hout en trechters en alles. Een beetje sensationeel. De steward zei: ‘Ah, meneer Tufnell. Wil je iets drinken?’ Ik zei: ‘Ik vind het uiterlijk van die champagne daar mooi. Maar ik hoop dat je een paar flessen hebt, want de jongens hebben een paar dagen vrij!’ ‘Wilt u mij volgen, meneer Tufnell?’ hij antwoorde.
“Hij nam me mee naar zestien prachtige verdiepingen, opende de deur van deze opslagruimte en er moesten zeker 10.000 flessen Don Pérignon in hebben gezeten.
‘Ik denk niet eens dat u, meneer Tufnell, dit allemaal zou kunnen doorstaan!’ hij zei. Hij had gelijk, maar we hebben het toch een beetje geprobeerd.”
Dit jaar beleefde Phil opnieuw een I’m a Celebrity-avontuur in de Zuid-Afrikaanse ‘legends’-spin-offshow met voormalige deelnemers. Phil was inmiddels achter in de vijftig en merkte dat het proberen goed te slapen in een hangmat en het vreemde nachtelijke geschreeuw van de omringende dieren in het wild zijn meest uitdagende aspecten waren.
Maar hij is niet van plan zijn leven als toerist te beknotten. Dawn, al bijna twintig jaar zijn vrouw, houdt hem enigszins in bedwang. ‘Soms zegt ze: ‘Oké, nu is het genoeg. Je zit te zeuren.’” Ze houdt ook van reizen, zij het niet net zo veel als Phil. Ze zijn overal geweest, van Egypte tot Mallorca, New York en Rome.
Nieuw-Zeeland was Phil’s favoriete bestemming. “Elke bocht die we namen, stapte ik uit de auto en zei: ‘Kijk daar eens!’ De landschappen! Elk glas wijn dat ik dronk was prachtig. Elke lamskotelet was geweldig.”
Phil heeft Indonesië niet veel bezocht, dus dat staat nu op zijn bucketlist. ‘Ik zou het niet erg vinden om de oude Rick Stein te volgen,’ voegt hij eraan toe. “Met een schip het Canal du Midi afvaren [as the chef does in his French Odyssey series] en stoppen voor een beetje wijn en kaas. Ik hou van Engeland en ik hou ervan om naar huis te komen”, zegt hij.
‘Maar ik kan me nog herinneren dat mijn vader, toen we in Benidorm waren, zei: ‘O god, het is een voorrecht om hier te zijn.’
“Hij had gelijk. Het was een enorm voorrecht om de kans te krijgen om eropuit te gaan en te zien wat de wereld te bieden heeft. Ik heb heel, heel veel geluk.”