Als de zwartgeblakerde Mercedes met Britse kentekenplaten de stoep oprijdt, zie je een man van begin twintig achter het stuur zitten.
Met nog steeds nauwelijks genoeg haar op zijn wangen om een volledige scheerbeurt te rechtvaardigen en acne op zijn kin, leunt hij achterover en steekt een sigaret uit het raam.
“Ik heb dit gekocht omdat ik een paar maanden in Londen heb gewerkt”, vertelt hij en voegt er met een grijns op zijn gezicht aan toe: “Ik zat in de ‘bouw’.”
We wisten allemaal dat dit niet de waarheid was. Hoe druk de Britse bouwers ook waren op het gebied van arbeid, deze slungelige man in een designer trainingspak verdiende op geen enkele manier genoeg om een luxe Merc te kopen na een korte periode in een signalisatievest. Hij heeft het gekregen door op een cannabisboerderij te werken.
De Merc-chauffeur was een van de vele “Londense jongens” die we deze maand tijdens onze reis naar Albanië zagen. Van de bergen in het noorden tot de drukke straten van Tirana waren overal hun vertoon van rijkdom te zien.
Bijna elke keer dat we spraken met iemand met familieleden in Groot-Brittannië, werd er melding gemaakt van cannabisboerderijen, ofwel omdat ze duidelijk wilden maken dat hun dierbaren er niet werkten, ofwel simpelweg wilden zeggen dat dat wel zo was.
“De helft van mijn familieleden werkt in de bouw en de andere helft in drogisterijen”, vertelde een tiener ons tijdens een typisch gesprek. Het was verbijsterend hoe alledaags het was.
Of we het nu leuk vinden of niet, Groot-Brittannië is al jaren de grootste drugsgebruiker in Europa. Onze grote en lucratieve markt is een magneet voor drugsdealers van over de hele wereld, dus het is geen verrassing dat Albanese bendes, die de cocaïnehandel al hebben overgenomen, zich op Groot-Brittannië zouden concentreren.
Maar het was nog steeds schokkend hoe mainstream een activiteit was geworden die ooit als volkomen taboe werd beschouwd door mensen in het voormalige communistische blokland.
Jonge mannen stoppen met hun universitaire opleiding om het Kanaal over te steken en riskeren de dood in de drugsproductie, terwijl de gemiddelde, hardwerkende Albanezen moeite hebben om huizen te kopen op een markt die wordt verstoord door witwasdealers.
De mogelijkheid om met een rijke drogisterijmedewerker te trouwen heeft zelfs de kans verkleind dat jonge Albanese vrouwen het doelwit zijn van sekshandelaren.
Het is niet moeilijk om de aantrekkingskracht van het werken in een Londense drogisterij voor een Albanese tiener in te zien.
Ze worden elke dag wakker met nieuwsfeeds op sociale media met video’s van jonge mannen in Britse drugsboerderijen die geld verdienen terwijl ze op een Xbox zitten te spelen en de merkkleding laten zien die ze hebben verdiend met wat een heel gemakkelijke baan lijkt.
Ondertussen kijken eerlijke Albanezen verbijsterd toe. Vooral jonge mannen vertelden ons keer op keer hoe motivatie-ondermijnend het was om het kind dat op school nooit oplette in een auto van £50.000 te zien rijden met een mooi meisje op de passagiersstoel, terwijl de persoon die een goed A-cijfer haalde, aan tafel wacht om een schijntje verdienen.
Maar een corrupt systeem waarin verbindingen worden beloond boven bekwaamheid betekent dat weinigen bereid zijn zich thuis aan een eerlijk leven te wijden.
Aanvullende rapportage door Eraldo Harlicaj