MONTEVIDEO, Uruguay, 20 november (IPS) – Australië had de kans om een stap voorwaarts te zetten in het herstel van de uitsluiting van de inheemse bevolking – en koos ervoor dat niet te doen. In een referendum dat in oktober werd gehouden, verwierpen de kiezers een grondwetswijziging om een instituut op te richten waarin de inheemse bevolking inspraak kan hebben over zaken die hen aangaan.
Bij een opkomst van 90 procent onder de verplichte stemming stemde 60 procent tegen. Aanhangers van het referendum bleven met de vinger wijzen naar desinformatie – en degenen die deze aandrongen voor politiek gewin.
Een geschiedenis van uitsluiting
Lange tijd ontbrak het de inheemse Australiërs – momenteel 3,8 procent van de bevolking van het land – aan enige erkenning. De Europese kolonisten zagen geen enkele noodzaak voor een verdrag met de mensen die er al waren. Inheemse Australiërs kregen pas in 1962 stemrecht en werden, na een referendum, pas in 1972 in de volkstelling opgenomen – tot dan toe telden ze letterlijk niet mee. Ze worden nog steeds niet erkend in de grondwet van het land.
Gedurende het grootste deel van de 20e eeuw zorgden de assimilatiewetten ervoor dat inheemse kinderen op grote schaal met geweld uit hun families werden weggehaald. Er wordt geschat dat tussen 1910 en 1970 10 tot 30 procent van de inheemse kinderen werd overgedragen aan kinderloze blanke stellen om als blank te worden opgevoed. De gruwel van de ‘gestolen generaties’ begon pas halverwege de jaren negentig onderkend te worden.
In 1997 bracht de Australische Mensenrechtencommissie een rapport uit met aanbevelingen voor genezing en verzoening. Maar een late verontschuldiging van de premier kwam pas in 2008. Datzelfde jaar kwam de regering met een plan om de achterstand onder de inheemse bevolking terug te dringen. Nadat de meeste doelstellingen onvervuld waren gebleven, werd in 2020 in samenwerking met een inheemse coalitie een nieuwe aanpak ontwikkeld.
Maar er is weinig vooruitgang geboekt bij het tegengaan van uitsluiting. Op vrijwel elke indicator blijven inheemse volkeren twee tot drie keer slechter af dan niet-inheemse Australiërs. Omdat ze dramatisch ondervertegenwoordigd zijn in de besluitvormingsorganen, missen ze ook de instrumenten om dit te veranderen.
De Uluru-verklaring vanuit het hart
De weg naar het referendum begon meer dan tien jaar geleden, toen een panel van deskundigen oordeelde dat grondwettelijke erkenning de beste keuze was. Maar de oproep tot een referendum werd uitgesteld. In 2016 concludeerde een Referendumraad opnieuw dat de constitutionele hervormingen door moesten gaan.
In 2017 brachten de First Nations Dialogues de Uluru-verklaring vanuit het hart uit, waarin werd opgeroepen tot een stem in het parlement voor de inheemse bevolking, een waarheidscommissie en een verdrag. The Voice werd gezien als de eerste stap om een gesprek op gang te brengen en verdere vooruitgang mogelijk te maken.
De toenmalige premier Malcolm Turnbull van de centrumrechtse Liberale Partij verwierp de Uluru-verklaring. Maar in 2018 werd een andere commissie opgericht om de mogelijkheden voor constitutionele verandering te onderzoeken – en opnieuw steunde deze een grondwettelijk verankerde Stem. De Labour-oppositie beloofde het voorstel aan een referendum te onderwerpen als zij de volgende verkiezingen zou winnen.
Politieke verandering: potentieel en beperkingen
De liberaal-nationale coalitie verloor de verkiezingen van mei 2022, en de nieuwe premier van Labour, Anthony Albanese, beloofde vooruitgang met het al lang vastgelopen beleid om de rechten van de inheemse bevolking aan te pakken.
De voorgestelde grondwetswijziging en de tekst van de stemvraag zijn in maart 2023 openbaar gemaakt en in juni door het parlement goedgekeurd. De regering onderschreef een reeks principes van representatie, transparantie en verantwoording die zouden worden gebruikt om de Stem te ontwerpen. Er werd duidelijk gemaakt dat, zoals de naam al impliceerde, dit nieuwe orgaan een stem zou geven aan de inheemse bevolking, maar geen beslissingsbevoegdheid of vetorecht zou hebben. Elke verdere beslissing over de samenstelling, functies, bevoegdheden en procedures zou in handen zijn van het parlement.
Als voorafschaduwing van wat zou komen, dienden de liberale en de nationale oppositiepartijen afwijkende rapporten in, en de Nationals verwierpen het voorstel volledig. Door de kant van de Nee-campagne te kiezen, heeft de oppositie het referendum gedoemd. Er is nog nooit een referendum gehouden zonder steun van beide partijen.
Voor en tegen
Gezien de wettelijke vereiste om een officieel pamflet te verspreiden waarin de zaak voor beide partijen werd gepresenteerd, hebben parlementsleden die voor en tegen het wetsvoorstel hadden gestemd een tekst opgesteld en goedgekeurd met daarin de argumenten van hun partij. Dit betekende dat vanaf het begin desinformatie in het proces werd opgenomen: zoals uit een onafhankelijk initiatief voor feitencontrole bleek, waren verschillende beweringen in het No-pamflet vals of misleidend.
De Yes-campagne concentreerde haar boodschap op eerlijkheid, verzoening en genezing, en probeerde het idee te verkopen dat Australië beter zou worden door de erkenning van een ruimte voor inheemse volkeren om inspraak te hebben in de nationale politiek.
De inheemse bevolking steunde het voorstel overweldigend, hoewel sommigen er tegen waren – omdat ze vonden dat het niet ver genoeg ging, het als witwassen zagen of hoopten dat de relaties die ze met veel moeite hadden opgebouwd, niet opzij zouden worden gezet. De Nee-campagne maakte er een punt van om tegendraadse inheemse stemmen op de voorgrond te plaatsen, die onevenredig werden gestimuleerd door ondersteunende media.
Verschillende organisaties in het Nee-kamp spraken verschillende groepen aan. Advance, een conservatieve lobbygroep, ging achter jonge progressieven aan met zijn ‘Not Enough’-campagne, waarmee hij suggereerde dat de Voice niet was wat de inheemse Australiërs wilden en hun problemen niet zou oplossen. De Blak Sovereign Movement trok de timing in twijfel en voerde aan dat er eerst over een verdrag moest worden onderhandeld. Desinformatie en racistisch misbruik waren wijdverbreid.
Twee veel herhaalde beweringen waren dat de Stem de Australiërs zou verdelen en privileges voor de inheemse bevolking zou vastleggen. Geen enkele campagnevoerder kwam met een nulsom-idee: dat niet-inheemse volkeren zouden verliezen als de inheemse bevolking zou winnen. Ze beweerden ten onrechte dat mensen hun boerderijen zouden verliezen of dat de inheemse bevolking hen zou vragen toegang te krijgen tot de stranden.
Een ander angstaanjagend argument was dat de Stem nog maar het begin was – nadat ze dit hadden veiliggesteld, zouden de inheemse volkeren voor meer gaan, totdat ze alles van de rest afpakten. Het zou bijvoorbeeld een gesprek over landrechten kunnen op gang brengen. Dat kan een oprechte angst zijn geweest voor de machtige winningsindustrieën in Australië, wat verklaart waarom de rechtse denktanks die zich consequent tegen klimaatactie hebben verzet, ook tegen The Voice hebben gelobbyd.
Na desinformatie en verwarring te hebben gezaaid, zei de Nee-campagne tegen de kiezers dat ze bij twijfel op veilig moesten spelen en nee moesten stemmen. Het werkte.
Wat nu?
Het resultaat zou een nog grotere terugslag kunnen veroorzaken. Aangemoedigd hebben sommige oppositiepolitici sindsdien hun eerder uitgesproken steun voor een verdrag ingetrokken en voorgesteld om praktijken die ze nu presenteren als ontoelaatbare concessies aan de identiteitspolitiek terug te draaien. Dit zou een voorbode kunnen zijn voor de oppositie die haar comeback-hoop vestigt op een cultuuroorlogstrategie.
Maar hoewel de nederlaag bij het referendum een harde klap heeft toegebracht aan de hoop om de uitsluiting van inheemse Australiërs aan te vechten, is het nog niet helemaal game over. Een specifiek voorstel is verworpen, maar er is nog genoeg om voor te pleiten. Vooruitgang op de bredere verzoeningsagenda, inclusief andere vormen van erkenning en verhaal, zou nog steeds mogelijk kunnen zijn, vooral op staats- en lokaal niveau. De Uluru-verklaring vanuit het hart blijft het kompas, en het maatschappelijk middenveld zal politici en het publiek blijven aansporen om zijn pad te volgen.
Inés M. Pousadela is CIVICUS Senior Research Specialist, co-regisseur en schrijver voor CIVICUS Lens en co-auteur van het State of Civil Society Report.
Volg @IPSNewsUNBureau
Volg IPS News UN Bureau op Instagram
© Inter Press Service (2023) — Alle rechten voorbehouden. Originele bron: Inter Press Service
Waar nu?
Lees de laatste nieuwsberichten:
Zal de VN ooit in staat zijn om systemisch racisme binnen de EU uit te roeien? Maandag 20 november 2023Australië: verzoening terug naar af? Maandag 20 november 2023Voor elk kind, elk rechtHet bieden van psychosociale steun aan door de crisis getroffen kinderen Maandag 20 november 2023Gaza: ‘Ongekend en ongeëvenaard’ dodental onder burgers: Guterres Maandag 20 november 2023Versnelde verandering: mondiale oproep tot actie op Wereldtoiletdag om de sanitaire doelstellingen voor 2030 te verwezenlijken Zondag 19 november 2023‘Dit moet stoppen’, zegt de VN-chef terwijl het aantal doden en ontheemden door Gaza stroomt Zondag 19 november 2023Van het veld: levens transformeren in de jungle van Darién Zondag 19 november 2023Wereldtoiletdag, vol innovaties voor veiligere sanitaire voorzieningen Zaterdag 18 november 2023Brandstofbeperkingen beperken de hulpinspanningen voor Gaza te midden van aanvallen op VN-scholen en evacuatieplannen voor het Al-Shifa-ziekenhuis Zaterdag 18 november 2023Het bloedbad in Gaza schreeuwt om afwijzing en oppositie. Misschien kan poëzie helpen. Vrijdag 17 november 2023
Link naar deze pagina vanaf uw site/blog
Voeg de volgende HTML-code toe aan uw pagina:
Australië: Verzoening terug naar af?, Inter Press Service cite>, maandag 20 november 2023 (gepost door Global Issues)
…om dit te produceren:
Australië: Verzoening terug naar af?, Inter Press Service, maandag 20 november 2023 (gepost door Global Issues)